25 lipca 1828, Wiedeń

1828 to rok, w którym Franciszek Schubert zostaje pochowany obok Beethovena w stolicy Austrii, a w którym dokładnie 25 lipca, Ignaz Bösendorfer oficjalnie otrzymuje prawo do członkostwa w prestiżowym austriackim cechu producentów instrumentów w Wiedniu. Ten dzień uznawany jest za oficjalną datą założenia firmy, która później stanie się jedynym austriackim producentem fortepianów słynących z głębokiego, wspaniałego brzmienia na całym świecie. Ignaz Bösendorfer inwestuje na początku 500 Guldenów, co można uznać za dobry ruch biznesowy, biorąc pod uwagę fakt, że pozostawia swojemu synowi Ludwigowi firmę wartą 145.000 Guldenów w 1859 roku, kiedy umiera.

Fortepiany w okresie wiedeńskiego biedermeieru nie są postrzegane jako instrumenty zbudowany na scenę, ale służące rozrywce w domu. Rząd Cesarstwa w tym czasie jest raczej restrykcyjny, a życie towarzyskie toczy się za zamkniętymi drzwiami. Prywatne salonowe spotkania czy ekskluzywne wydarzenia są organizowane jako hołd dla lokalnych artystów i kompozytorów, zapewniając rozrywkę wysokiej klasy. Najbardziej znanym przykładem są Schubertiady, nazwane tak na cześć Franza Schuberta, gdzie fortepian odgrywa główną rolę. Nic więc dziwnego, że w ówczesnym Wiedniu można było znaleźć aż 387 producentów fortepianów, czyli „dostawców” muzyki, radości i rozrywki. W 1828, czyli roku założenia firmy, Ignaz Bösendorfer ręcznie wykonał cztery fortepiany, a następnie zwiększył produkcję do 200 instrumentów w 1835 roku. W 1839 roku cesarz Austrii przyznaje Ignazowi Bösendorferowi oficjalny tytuł "Cesarskiego i Królewskiego Dostawcy Fortepianów dla Dworu" - pierwszego rzemieślnika fortepianowego, któremu przyznano ten zaszczyt. Ignaz Bösendorfer otrzymuje liczne złote medale i nagrody. 

Ignaz Bösendorfer wkrótce zaprzyjaźnia się z Franciszkiem Lisztem i Antonem Rubinsteinem, działając aktywnie w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Rosji, Brazylii i Egipcie. Rosnący popyt na fortepiany Bösendorfer skłania go do zbudowania nowej fabryki. Niestety nie doczekał ukończenia swojego projektu. W 1859 roku Ignaz umiera, pozostawiając swoją manufakturę w zręcznych rękach syna Ludwiga. Śmierć Ignaza Bösendorfer jest opłakiwana przez wszystkich wiedeńskich melomanów.

Ludwig Bösendorfer
( 1835 - 1919 )

Urodzony 10 kwietnia 1835 roku Ludwig Bösendorfer jest nie tylko kształcony przez ojca, ale także uczęszcza do Cesarskiego Instytutu Politechnicznego w Wiedniu. Zdobytą wiedzę Ludwig wykorzystuje później w praktyce. W 1860 roku wynalazł nową akcję klawiatury, a w 1862 roku otrzymał pierwszą zagraniczną nagrodę w Londynie za swój patent. 
W 1867 roku bierze udział w Wystawie Światowej w Paryżu. Sukces jego fortepianów, również ze względu na ich zapierający dech w piersiach design, jest tak niezwykły, że austriacka cesarzowa Elżbieta "Sissi", zamawia fortepian Bösendorfer jako prezent dla cesarzowej Francji Eugenii. Instrument ten został zaprojektowany przez Theophila Hansena, słynnego wiedeńskiego architekta, który zbudował Musikverein i austriacki parlament. Wystawa w Paryżu zwiększa sławę Bösendorfera na całym świecie, a eksport obejmuje takie miejsca jak Singapur, Rio, Sztokholm 
i Tokio.

W 1870 roku Bösendorfer kupuje budynek przy Graf-Starhemberggasse 14 w czwartej dzielnicy Wiednia. Biuro i salony wystawowe przenoszą się do centrum Wiednia, do Palais Liechtenstein przy Herrengasse 6. Ludwig Bösendorfer jest nie tylko prawdziwym artystą-rzemieślnikiem w dziedzinie budowania fortepianów, ale także mecenasem muzyki i sztuki. 19 listopada 1872 roku Hans von Bülow, zięć Liszta, otwiera salę Bösendorfera w Palais Liechtenstein, po tym jak Ludwig Bösendorfer rozpoznał niezwykłe właściwości akustyczne dawnej ujeżdżalni. Przez następne 40 lat odbywają się tam radosne i artystycznie niezwykłe koncerty fortepianowe i kameralne oraz recitale. Dzięki Ludwigowi, w Bösendorfer Hall odbyło się około 4.000 koncertów z udziałem takich artystów jak: Wilhelm Backhaus, Ferruccio Busoni, Eugen d'Albert (premierowy występ w Wiedniu w 1886), Wilhelm Kienzl, Fritz Kreisler, Theodor Leschetizky, Franz Liszt, Gustav Mahler,Sophie Menter, Ignacy Paderewski (często występujący na scenie w Bösendorfer Hall), Max Reger, Anton Rubinstein, Pablo Sarasate, Emil von Sauer, Artur Schnabel, Richard Strauss, Ernst von Dohnanyiand Hugo Wolf. Sala Bösendorfera okazuje się być katalizatorem i centralnym punktem muzyki i sztuki. Bösendorfer nie tylko wspiera te koncerty poprzez dostarczanie fortepianów, ale także aktywnie wpływa na rozwój muzyki i sztuki.

Mimo dwóch związków małżeńskich, Bösendorfer nie ma dzieci, w efekcie czego decyduje się sprzedać fabrykę w 1909 roku swojemu przyjacielowi, Carlowi Hutterstrasserowi. Mężczyzna ów był bankierem, a nie producentem fortepianów, ale był w pełni świadomy dążenia Bösendorfera do tworzenia wyłącznie wysokiej jakości fortepianów. 9 maja 1919 roku Bösendorfer zagrał swój ostatni akord. Poza ostatnim życzeniem, aby zostać złożonym do grobu podczas niedużej ceremonii, przeznacza większość swojego pozostałego prywatnego majątku na rzecz Towarzystwa Wiedeńskich Przyjaciół Muzyki. Jego grób jest oznaczony jedynie imieniem i datą - jest skromny, jak on sam. Później Ludwig Bösendorfer otrzyma honorowy pomnik nagrobny od miasta Wiednia.

Era Hutterstrassera
( 1863 - 1985 )
 

W czasach Carla Hutterstrassera w Europie eskalują niepokoje polityczne. Mimo to prace w fabryce fortepianów Bösendorfer są kontynuowane. W 1927 roku Bösendorfer wygrywa nagrodę Grand Prix w Genewie, gdzie firma wystawia fortepian koncertowy Bösendorfer oraz pianino. W 1931 roku synowie Carla Hutterstrassera, Wolfgang i Alexander, zostają partnerami biznesowymi swojego ojca. W przeciwieństwie do głowy rodziny, obaj synowie są rzemieślnikami w sztuce budowy pianin i fortepianów, bardzo dobrze wykształconymi w ojcowskiej manufakturze Bösendorfer, a także za granicą. Obaj mają bliskie relacje z wiedeńskimi instytucjami kulturalnymi, artystami i wydarzeniami, podobnie jak Ludwig Bösendorfer. Po kryzysie gospodarczym, działalność manufaktury Bösendorfera ogranicza się do produkcji 52 instrumentów rocznie w 1933 roku. W 1936 roku, świętując kolejny sukces i wygrywając konkurs BBC, podaż wzrasta do poziomu 144 instrumentów.

Kimball International Inc.
( 1966 - 2001 )

Po wojnie produkcja powoli wraca do normy, osiągając poziom 100 rocznie do 1966 roku. To początek prosperity w powojennej Europie. Dźwięki Wiednia znów rozbrzmiewają na całym świecie, a fortepiany Bösendorfer są wysyłane na wszystkie kontynenty. Alexander i Wolfgang Hutterstrasser, znajdujący się w takiej samej sytuacji jak niegdyś Ludwig Bösendorfer, nie są w stanie znaleźć następcy w swojej rodzinie. Ostatecznie 1 lipca 1966 roku sprzedają firmę Bösendorfer amerykańskiej korporacji Kimball International z siedzibą w Jasper w stanie Indiana w USA. 

W 1978 r. firma Bösendorfer świętuje 150 rocznicę powstania, organizując uroczysty koncert Orkiestry Filharmonii Wiedeńskiej pod batutą Horsta Steina w Złotej Sali Musikverein. Również z tej okazji Paul Badura-Skoda otrzymuje Pierścień Bösendorfera, a młody niemiecki pianista Gerhard Oppitz, który wygrał Konkurs Rubinsteina w 1977 i Konkurs w Tel Awiwie w roku jubileuszu manufaktury, ma swój premierowy koncert w Wiedniu. Wiedeńscy pianiści Jörg Demus, Alexander Jenner i Walter Klien grają koncerty w Sali Brahmsa z okazji jubileuszu.

Wiener Neustadt
( 1973 )

Amerykański właściciel podtrzymuje tradycję promowania młodych, aspirujących artystów. Rokrocznie przyznawane jest Stypendium Bösendorfera, podobnie jak wsparcie Międzynarodowego Konkursu Beethovenowskiego w formie przekazania fortepianu Bösendorfer 200 na pierwszą nagrodę. Od ponad 100 lat wspierany jest również konkurs Bösendorfera dla studentów Wiedeńskiego Uniwersytetu Muzycznego. 
W obliczu rosnącego popytu, w 1973 roku fabryka Bösendorfer zostaje przeniesiona z Graf Starhemberg Gasse do Wiener Neustadt, małego miasteczka w pobliżu Wiednia. W tym samym czasie manufakturę opuszcza fortepian konecrtowy opus 30.000, wybrany przez kanclerza federalnego dr Bruno Kreiskyego, który następnie zostaje wysłany do Japonii

W listopadzie 1986 roku, firma Bösendorfer prezentuje na Festiwalu w Salzburgu pierwszy samodzielnie grający fortepian Imperial 290. Rewolucyjna głębia i dokładność nagrywania skutkują niespotykaną autentyczną reprodukcją każdej melodii. Jest to zdecydowania pierwsze cyfrowe arcydzieło tamtych czasów.
 Po kolejnym zwrocie w działalności biznesowej, Kimball sprzedaje firmę Bösendorfer austriackiej grupie BAWAG-PSK w 2001 roku. Przejęcie przez bank przywraca Bösendorfera austriackiej własności, ale na krótko.